Есть ответ 👍

Выпісать усе дзеяслоўныя формыpз тэксту. (Пасля бабінага лета, калі адыходзіць цяпло прасвечаных ужо халаднаватым сонцам асенніх дзянькоў, калі ў парках і скверах дагараюць клёны і патухаюць свечкі бярозак, калі дружна і густа сыплецца пасля начных замаразкаў лістота, надыходзіць сырая восеньская пара з дажджамі і пранізлівымі, парывістымі вятрамі, з-за якіх так не хочацца выходзіць з дому на вуліцу. У такі вось шэры, дажджлівы дзень, гуляючы па Траецкім прадмесці, я выйшаў на ўзбярэжжа Свіслачы, акурат насупраць гарбатага моста, што калісьці злучаў два берагі нешырокай тут ракі. Гэта ўжо потым, у васьмідзесятых гадах, пачынаючы ад Палаца спорту раскапалі, расшырылі тут рэчышча, пакінуўшы астравок, на які цяпер абапіраецца адным канцом стары гарбаты мост. Дзіўнае ўражанне пакідае гэты мост. Ён як параненая птушка з адным крылом. Перайшоўшы яго, бачыш, што дарогі далей няма - тупік. І адзінае, што ты можаш зрабіць, - гэта вярнуцца назад. Масты, як і дарогі, павінны кудысьці весці, а калі яны вось так неспадзявана абрываюцца ці заканчваюцца тупіком, то на душы застаецца адчуванне нейкай безвыходнасці і смутку. Вось такое адчуванне было ў мяне на душы, калі, перайшоўшы цераз гарбаты мост, я апынуўся насупраць невялікага храма-помніка. Пад купалам з крыжам наверсе - адлітыя ў бронзе постаці жанчын з жалобнымі тварамі самотна глядзелі на шэры асенні горад, на халодную ў рабацінні невысокіх хваляў, ваду Свіслачы. Кроплі дажджу сцякалі па іх тварах і здавалася, што бронзавыя жанчыны плачуць. «Востравам слёз» назвалі астравок у цэнтры старога Менска пасля таго, як тут збудавалі гэты помнік. Помнік мацярынскага гора і жальбы па забраных у іх дзяржавай і забітых невядома дзе і невядома за што сынах.)

212
237
Посмотреть ответы 1

Ответы на вопрос:


Действие повести происходит на протяжении одного, самого страшного месяца блокады Ленинграда - декабря 1941 года. Блокада – это время, когда еда становится наваждением. Это сны о молоке, которое пьёшь, а оно не заканчивается. Это воспоминания о булке с маслом, которую вышвырнул в довоенное время, потому что не успевал доесть, торопясь гулять. Это луна, похожая на каравай. Это когда про студень из столярного клея говоришь: «Вкуснющий!». Это когда варишь варенье из сладкой земли. «Там где горел сахар, земля стала коричневой обугленной сладкой кипенью. И глубоко пропиталась сладостью. Она была липкой, отдавала керосином и тёплой горечью».

Девятилетняя Майя и её семья (мама и старший брат) живут в коммунальной квартире. У них только одна рабочая карточка на троих, а это значит, они получают хлеба чуть больше. Майя старается маме в меру своих сил: ходит за водой, стоит в очереди за хлебным пайком.

Однажды Майя находит талоны на хлеб, и перед ней стоит выбор. Она может оставить их себе, ведь это дополнительная порция хлеба ежедневно! Но она понимает, что без этих талонов кто-то может умирать голодной смертью. Предпринимая попытки найти хозяина талонов, она другим. Ведь не зря же она всегда хотела быть в команде тимуровцев.

Она подбадривает, успокаивает, выслушивает незнакомых людей, носит им воду. И это совсем не трудно, когда ты сыт и тепло одет. Но сколько надо иметь сил и желания когда у тебя кружится голова от голода, а руки не слушаются тебя от холода!

Обыкновенная ленинградская девочка проявляет подлинное мужество, переживает трагические моменты, проходит настоящие приключения добру в его борьбе со злом. Несмотря на трагизм ситуации, повесть наполнена светлым оптимизмом.

Возможно, поступки маленькой Майи покажутся глупыми и бессмысленными, но она ведь всего лишь маленькая девятилетняя девочка, которая хочет стать тимуровкой.

Популярно: Беларуская мова