Дать характеристику главным героям повести василя владимировича быкова "знак беды"

277

381

Посмотреть ответы 2

Ответы на вопрос:

arpine1977

Литература

4,6(90 оценок)

вайна наклала глыбокі адбітак на творчасць васіля быкава, які прыйшоў ў літаратуру з палымяным жаданнем расказаць пра жахі яе ад імя цэлага пакалення, ад імя тых дзевяноста сямі працэнтаў сваіх равеснікаў, якія загінулі, не вярнуліся з крывавых палеткаў вайны. галоўнай тэмай твораў в. быкава з'яўляецца франтавое жыццё, партызанская і падпольная барацьба беларускага народа фашысцкіх захопнікаў. крыху ў іншым ракурсе раскрываецца тэма вайны ў аповесці "знак бяды", за якую аўтару ў 1986 г. была прысуджана ленінская прэмія. вайна ў аповесці паказана праз успрыняцце яе мірнымі жыхарамі. героямі твора з'яўляюцца не партызаны і падпольшчыкі, а звычайныя мірныя жыхары, для якіх уласны хутар становіцца месцам здзекаў і катаванняў, галгофай. пачынаецца аповесць апісаннем спаленага хутара. і гэта не проста надуманае жаданне аўтара: лёс жыхароў хутара служыць своеасаблівым папярэджаннем для людзей, што бяда побач, што яна толькі прыхавалася, чакаючы свайго часу. дзеянне адбываецца ў першыя месяцы вайны, хаця нямала старонак аповесці прысвечана перадваеннаму жыццю. праз успаміны галоўных герояў — сцепаніды і петрака багацькаў — в. быкаў паказвае перыяд масавай калектывізацыі на лепельшчыне, складаны 1937 год. сцепаніда (былая парабчанка ў пана адольфа яхімоўскага) заўсёды верыла ў справядлівасць і перамогу дабра, была пераканана, што на чужым няшчасці сваё шчасце не пабудуеш. уражвае, напрыклад, той момант, калі сцепаніда і пятрок, атрымаўшы дзве дзесяціны зямлі з надзелаў пана адольфа, правялі бяссонную ноч у трывогах, роздумах і сумненнях, можа, лепш адмовіцца ад зямлі? а як жыць без яе? калі ж браць, то як глядзець у вочы свайму былому гаспадару? ! у гэтых разважаннях мы бачым высакароднасць, прыгажосць, багацце душы герояў твора. чуйная да чужога тора, сцепаніда сэрцам успрымала тую несправядлівасць, якая спадарожнічала калектывізацыі, не прымала гвалтоўнасці, здзеку і абразаў, якія чыніліся ў вёсцы. таму рашуча выступіла яна раскулачвання сваіх аднавяскоўцаў, якіх і кулакамі назваць было цяжка. бо ці ж кулак той, хто ўсё стварае сваім мазалём? таму збірала яна подпісы ў абарону старшыні лявона. каб яго вызваленню з турмы, адправіла нават петрака ў мінск да чарвякова. аднак рэпрэсіўнай машыне было немагчыма: нават той жа чарвякоў, як відаць з падзеяў твора, быў толькі паслухмяным вінцікам гэтага бесчалавечнага механізма і сам стаў яго ахвярай. сцепаніда, якая і да вайны ўмела пастаяць за справядлівасць, не змагла змірыцца з новымі парадкамі, прынесенымі на нашу зямлю гітлераўцамі. свядома канфліктуючы з няпрошанымі гасцямі, яна змагалася з імі магчымымі для старой жанчыны сродкамі: схавала газу, пазбавіўшы гэтым немцаў святла; прыхавала ў лесе парсючка, каб той не дастаўся ворагам; укінула ў глыбокі калодзеж вінтоў пасля арышту петрака сцепаніда, застаўшыся на хутары адна, вырашае змагацца з ворагам больш дзейсна: купіць у карнілы за

пропин

Литература

4,4(24 оценок)

Иван фёдоров родился между 1510 и1530 . точных сведений о дате и месте его рождения (равно как и вообще о его роде) нет. так или иначе, сам фёдоров писал о москве как о своём «отечестве и роде» и в переписке добавлял к своему имени «москвитинъ», даже когда уже жил в великом княжестве литовском[2]. генеалогическая трактовка его типографского знака, тождественного с шляхетского рода рагоза, даёт основания предполагать о его связи с этим родом либо по происхождению, либо в результате приписки к гербу «шренява» — в другом прочтении «сренява» — так называемым «актом адаптации»; к этому гербу принадлежало несколько десятков , украинских и польских фамилий[8]. по одной из версий, его род происходил из петковичей (ныне дзержинский район, минская область, беларусь). существует гипотеза о его рождении на территории современноговилейского района минской области[9]. памятник первопечатнику ивану фёдорову в театральном проезде в москве по версии е. л. немировского, иван фёдоров учился в краковскомуниверситете в 1529—1532 годах — в «промоционной книге» последнего есть запись о том, что в 1532 году степени бакалавра был удостоен некто «johannes theodori moscus». c 1530-х годов, по-видимому, принадлежал к окружениюмитрополита макария[10]. под началом макария занял в москведолжность диакона в кремлёвском храме николы гостунского.