Анализ верша а. куляшова "мая бесядзь" 63

Спадарожнічаючы нам з дзяцінства, са школьных год, паэзія а. куляшова нязменна хвалюе актыўнасцю ідэйнага пошуку, багаццем і дасканаласцю мастацкіх вобразаў, сагравае сваёй непадробнай чалавечнасцю, наталяе прагу хараства», — пісаў пра творчасць а. куляшова у. гніламёдаў. а. куляшоў пачаў друкавацца з 1926 г. першы зборнік «росквіт зямлі» быў прыхільна сустрэты ў той час. у ім выяўляецца эмацыянальнае светаадчуванне рамантычнага юнака. новы крок у творчым развіцці а. куляшова пазначаны 30-мі гг. у вершах «воблака», «ранак», «плыла, цалавалася хмара з зямлёй», «мая бесядзь» а. куляшоў па-сапраўднаму звярнуўся да чалавечай душы, прыйшоў да арыгінальнай, самабытнай творчасці, да прастаты і глыбокага філасофскага роздуму, да шырокага абагульнення, у якім моцна аб'яднаны думка і пачуццё паэта. у вершы «мая бесядзь» паэт адкрыта выяўляе свой эстэтычны ідэал, выказвае свае адносіны да творчасці, да жыцця, да людзей. ён выкарыстоўвае народнае паданне аб тым, што «рэкі птушкамі створаны». i калі маленькія на выгляд птушкі капалі рэчышча, адносячы ў дзюбах мяшэчкі з выкапанай зямлёй, каня гуляла і здзекавалася з нястомных працаўнікоў. птушкі праклялі каню, і з той пары лятае яна над рэкамі і просіць піць, канаючы ўлетку на спякоце. лірычны герой не хоча нагадваць каню, ён ставіць сябе на месца самаадданых птушак-працаўнікоў. як і яны, ён упарты, не кіне пачатай справы, будзе крышыць каменне, разграбаць пяскі, капаць рэчышча ўласнай ракі і не заспакоіцца, пакуль не давядзе справы да канца, пакуль не заблішчыць вясёлая рачулка. гэта рачулка яшчэ не волга і нават не кама, а родная бесядзь, што працякае на радзіме куляшова. вось такая пазіцыя грамадзяніна і паэта. ён сціплы ў сваіх імкненнях, не пераацэньвае свой талент, жыве, , што «толькі ў справах гарачых куецца бяссмерце»: бо прагай да працы ахоплены часта я, i сэрца абпалена смагай радка, бо жыць не магу, як каня няшчасная, кропляй дажджу з лесавога лістка. некаторыя вершы, напісаныя ў 30-я гг., не пазбаўлены дэкларатыўнасці, фармальнага падыходу да адлюстравання рэчаіснасці. аўтар паэтызуе радасць жыцця, духоўную веліч і маральную сілу чалавека, яго адданасць радзіме і гатоўнасць служыць ёй да апошняга дыхання («стаіць на ўзлессі дом», «ранак», «карусель», «бюро даведак»). у пасляваенны час творчасць а. куляшова вызначаецца сталасцю, глыбокім філасофскім зместам, пільнай увагай да духоўнага свету чалавека (зборнікі «новая кніга», «хуткасць»). у гэтым сэнсе вельмі паказальным з'яўляецца верш «спакойнага шчасця не зычу ні». гэта верш-споведзь. ён складаецца з дванаццаці радкоў, у кожным з якіх ставяцца пытанні: ці патрэбна чалавеку маланка з громам (а якая ж без іх навальні пякучая смага, моцнае пачуццё, лес, зязюля? усё, што акружае чалавека, вартае яго ўвагі, бо ўсё гэта і ёсць жыццё, неспакойнае, нялёгкае, складанае. паэт не прымае лёгкага шчасця, таго ўяўнага дабрабыту, якім жыве абывацель. ён жадае ўсе свае пачуцці перадаць людзям, захапіць імі чалавечыя сэрцы. да філасофскага цыкла адносіцца і невялікі памерам верш «я хаце абавязаны прапі». лірычны герой яго ўсім на свеце абавязаны роднай хаце. i самае галоўнае — ён «абавязан кожнай рыскаю, драўлянай лыжкаю, глінянай міскаю» маці, якая нарадзіла і выгадавала яго. яго карані — ад зямлі, працы, айчыны. сам лірычны герой з'яўляецца выразнікам сумлення чалавека, які ў час вайны стаў салдатам, каб адстаяць незалежнасць сваёй радзімы. i ён мае права сказаць: я — матчын спеў, я — матчыны трывогі, я матчын гнеў, які ўставаў на ногі, гнаў смерць на дыміліся сямі франтоў дарогі за мной, як дынамітныя шнуры. глыбокім роздумам над лёсам сваіх сучаснікаў, людзей пасляваеннага пакалення, сумным, элегічным настроем прасякнуты вершы «перад падарожжам» і «салдатаў веку, што на грозных ». лірычны герой першага верша пражыў складанае жыццё, пакуты сівізной леглі яму «на скронь». але ён не «абпаліўся жорстка сам», не ачарсцвеў («не лёд душы, а боль пякучы я ў прагны кі агонь»), не перастаў змагацца бездухоўнасці, несправядлівасці. яго «дарожны дух» куецца для новых змаганняў, «для горных круч, для хваль высокіх, для самых грозных завірух». у лірыцы а. куляшова 60—70-х гг. выявіліся вялікія духоўныя і фізічныя мажлівасці чалавека — прага дзейнасці, адчуванне сваёй асабістай велічы і вартасці, адказнасць за «цяжкую пасаду паэта», за лёс айчыны, разуменне сутнасці гістарычных падзей і ўсеагульнай сувязі паэт вымярае свой час не гадзінамі, а шляхамі, дарогамі, кіламетрамі, стагоддзямі. i таму лірычны герой вершаў адчувае сябе «на паўмільярдным кіламетры паміж наступным і былым», мільёны лёсаў змяшчаюцца ў яго «яшчэ да дна не вычарпаным лёсе». i самому паэту здаецца, што за плячыма яго «не пяцьдзесят гадоў, а пяць стагоддзяў — самае малое», і таму ён смела працягвае гарачую руку «з дваццатага ў трыццатае стагоддзе».

Роман начинается ворчливыми мыслями молодого дворянина евгения онегина, посвящёнными болезни его дядюшки, вынудившей его покинуть петербург и отправиться к одру больного, чтобы проститься с ним. обозначив таким образом завязку, автор посвящает первую главу рассказу о происхождении, семье, жизни своего героя до получения известия о болезни родственника. повествование ведётся от имени безымянного автора, представившегося добрым приятелем онегина. евгений родился «на брегах невы» , то есть в петербурге, в семье типичного дворянина своего времени — «служив отлично-благородно, долгами жил его отец, давал три ежегодно и промотался наконец» . онегин получил типичное для многих дворян воспитание — сначала гувернантка madame (не путать с нянькой) , затем гувернёр-француз, не утруждавший своего воспитанника обилием наук. пушкин подчеркивает, что воспитание евгения типично для человека его среды (дворянина, которым с детства занимались учителя-иностранцы) . жизнь онегина в петербурге была полна любовными интригами и светскими развлечениями, но эта постоянная череда забав героя к хандре. евгений уезжает к дяде в деревню. по прибытии оказывается, что дядя умер, а евгений стал его наследником. онегин поселяется в деревне, но и здесь его одолевает хандра. соседом онегина оказывается приехавший из германии восемнадцатилетний владимир ленский, поэт-романтик. ленский и онегин сходятся. ленский влюблён в ольгу ларину, дочь помещика. на всегда весёлую ольгу не похожа её задумчивая сестра татьяна. ольга красива внешне, но неинтересна онегину: «неужто ты влюблен в меньшую? — а что? — я выбрал бы другую, когда б я был, как ты, поэт. в чертах у ольги жизни нет. » встретив онегина, татьяна влюбляется в него и пишет ему письмо. однако онегин отвергает её: он не ищет спокойной семейной жизни. ленский и онегин приглашены к лариным. онегин не рад этому приглашению, но ленский уговаривает его поехать. «[…] надулся он и, негодуя, поклялся ленского взбесить, и уж порядком отомстить» . на обеде у лариных онегин, дабы заставить ленского ревновать, неожиданно начинает ухаживать за ольгой. ленский вызывает его на дуэль. поединок заканчивается смертью ленского, и онегин уезжает из деревни. через три года он появляется в москве и встречает татьяну. она важная , жена генерала. онегин влюбляется в неё, но на этот раз отвергают уже его. татьяна так же любит его, но говорит, что хочет остаться верной мужу. «я вас люблю, (к чему лукавить? ) , но я другому отдана; я буду век ему верна.».