Литература: Написать сочинения . максим зарэцки вораги

Умник333331

30.09.2022 23:20

Литература

Есть ответ 👍

Написать сочинения . максим зарэцки "вораги"

244

253

Посмотреть ответы 2

Ответы на вопрос:

Qeasdzxcrfv

Литература

4,5(89 оценок)

Ворагі у апавяданні «ворагі» сутыкаюцца прадстаўнікі двух лагераў: з аднаго боку, памешчыца ніна , з другога – сын селяніна, старшыня павятовага чк гуторскі. памешчык і яго дачка падтрымлівалі кіраўніка мясцовай банды белагвардзейцаў зарубу. ніна кахала зарубу, але здрадзіла яму - здала яго ў у абмен на жыццё свайго бацькі. зарубу растралялі, а бацьку - старога адпусцілі. ніна сустракаецца з гуторскім, але яна адмаўляе быць яго жонкай. расказвае усё, называе яго сваім ворагам (зразумела «класавым»). гуторскаму яе шкада, але ён разумее, што «усё старое вымятаецца, выкідваецца.ю як непатрэбнае смецце. расчыняецца дарога к паўстае новае жыццё - здаровае, свежае, ». гуторскі змагаецца свету, які выхаваў ніну, але не ў меншай ступені ён змагаецца і з самім сабою. свет варожы яму ўсёй сваёй сутнасцю, а ён палка кахае ніну, яго неадольна (яшчэ з дзяцінства) цягне да яе, а значыць, і ў іх свет. не выпадкова герою здалося, што з-за ўсёй гэтай складанасці адносін са светам ён паступова пачынае адрывацца ад працоўнага народа, здраджвае сваім класавым інтарэсам. ніна не адказала гуторскаму ўзаемнасцю, не пайшла за ім. але і ў ёй самой ужо ідзе барацьба старога і новага. «панская костка» (так яна называе сама сябе), ніна аднойчы прызнаецца гуторскаму: «я знаю, што стары лад не вернецца, не можа вярнуцца, бо ён несправядлівы, злачынны. я й не хачу прынамсі, мой розум не але ёсць нешта глыбачэйшае, падсвядомае, што ўкладзена прыродай. гэта нешта спавівае мяне, кіруе маімі ўчынкамі». унутраныя перакананні ніны не ёй пераступіць пэўную мяжу сумлення, і яна робіць апошні крок – страціўшы бацьку, зарубу, адмаўляе ў каханні гуторскау і разам з гэтым губляе білет у новае жыццё. гуторскі не адступіўся ад свайго выбару нават пасля таго, як даведаўся, хто для ніны «даражэй за ўсё, мо даражэй за жыццё». гэта — атаман банды заруба, за якім даўно палююць чэкісты на чале з гуторскім. кіпеў ён «непамернай злосцю», ненавідзеў «шчаслівага пераспешніка», раўнаваў, а ніну «кахаў моцным, палкім каханнем. цяпер яшчэ больш, як даведаўся, што яна належыць ». пачуццё роспачы і адчаю гуторскага ад нязбытнага і без узаемнасці кахання генерыруюцца ў развагі і самааналіз: «ён ясна вызначыў сваю хваробу, знайшоў яе карані, яе прычыну. ён адарваўся ад народа, адышоў ад яго. патраціў звязак з яго жыватворчай глебай». ніны шкада, дужа шкада, але яго палохае «гэткая доля, як ніны , — доля пажоўклых, адарваных ад дрэва лістоў». такая доля ў яго разуменні — смерць. «ён схамянуўся, рашыў лячыцца, пакуль не позна, ад сваёй хваробы. рашыў вярнуцца, зліцца з працоўным , набрацца сіл жыватворных, замацаваць сваё права на новае жыццё». з верай у новае, «здаровае, свежае, магутнае» жыццё, якое «закрасуецца краскамі мнагацветнымі», гуторскі едзе на новае месца — у чырвоную армію. ён верыць, што ў новым жыцці «не будзе гэтых адсклёпкаў, гэтых пажоўклых лістоў старога, гнілога, забуранага навальніцай пацьмеюць, пагніюць, спарахнеюць, знікнуць, як дым пад павевамі свежага ветру»